Amosando publicacións coa etiqueta Artículos. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Artículos. Amosar todas as publicacións

30 de xaneiro de 2019

Divertimento - Entrevista a Roger de Flor, presentando Naturalidad Silvestre - 18/12/2008

Roger de Flor e Alberto Alonso, na gravación dun video clip.


(Resubida, 18/12/2008)

Nesta edición de Divertimento para pequenos monstros, contamos coa presenza no estudio de Rádio Filispim, no Ateneo Ferrolán, de Rogelio Arias, máis coñecido por estas terras como Roger de Flor. Roge, vén de publicar o seu segundo disco Naturalidad Silvestre, como referencia nº 1 do novo selo Felipop Discos, ligado ao famoso festival de Limodre (Fene).

No disco colaboran un nutrido grupo de músicos e amig@s da comarca: Fran Rey (piano), Cabe García (guitarra), Luís Cuba (baixo), Álvaro Lamas (steal guitar), Serguei Izmailov (batería)...

Ademáis, para a súa promoción, conta coa colaboración doutro fenés, Carlos Alberto Alonso, quen dirixe o video clip de "Cuanto hai que aguantar". No 2006 xa producira "Una desconocida máis", peza tirada da primeira maqueta, Canciones de Amor y Retranca (2006).

O novo disco do fenés, será presentado o venres 26 de nadal no salón de actos do Ateneo Ferrolán, R/ Magdalena, 202, antes podes ouvir aquí algunhas das pezas en excluviva mundial...

Nota: no min. 23:00 do programa intervén por teléfono o noso compañeiro, tristemente desaparecido anos despois, Diego Barcia (Guayo).

Conduce: André, Pequeno Monstro.
Estudio: Rádio Filispim, Ateneo Ferrolán.

22 de xaneiro de 2019

Divertimento - Todo el Largo Verano (Alberto Amigo) + Mani CIG Ferrol - 13/11/2008

Todo el Largo Verano (2008)
(13/11/2008, resubida)   

Todo el Largo Verano estiveron o xoves 13 de novembro de 2008 en Divertimento para pequenos monstros, na Rádio FilispiM, un dos proxectos musicais nos que anda embarcado Alberto Amigo, guitarra e letrista desta formación local.

Fer, Rubén, Carolina e outros elaboran e gravan as súas pezas no salón da casa de Alberto. Guitarras, batería, teclados, ukeles e outros artefactos, son pulsados por estes activistas do pop ferrolán. Algúns deles, ademáis de ser parte doutras bandas (Quant), son as almas desa impulsora de artistas ferrolterráqueos coñecida como La Fonográfica General, que vén de cumprir tres anos de existenza..

*
Para completar o programa na súa faceta social, cubrimos a manifestacion que o sindicato galego CIG realizaba en Ferrol "en defensa dos intereses da clase traballadora galega, que a crise a pague o capital". Nesta ocasión contamos con Lupe Ces como correspondente, dende a propia manifestación.

Estudio: Rádio Filispim, Ateneo Ferrolán.
Conduce: André, Pequeno Monstro.
Audios (2): Programa completo / Corte Lupe Ces.

22 de xaneiro de 2013

Ñaoa Ñaoa (Hablaralto)

Ría de Ferrol (ver enlace ao pé)
"Queridos y queridas amigas y amigos de Hablaralto:

Qué mañana más hermosa, esta de sábado! Viene un vientito que trae, por suerte, y no es muy habitual, las ondas da Radio Filispim. Estoy escuchando las preocupaciones de mis hermanas y hermanos. Es lógico. Es lógico. Pero, antes, salí a la calle, atravesé todo el pueblo, hasta llegar al almacén de Día. Pude contemplar la vista de la ría desde O Penedo, de la ría de Ferrol. Yo la veo desde Conces, siempre que salgo por la puerta del edificio, o si me voy a la azotea. Pero desde el alto de Barallobre se ve mucho más la intensidad de todo nuestro valle. Se ve, también, cómo el astillero es algo que ha ido quedando en desuso. No sé cuándo ni quién vendrá a terminar de desmontarlo por completo. Yo propongo el aprovechamiento, por contra. El aprovechamiento de sus talleres, para fines sociales. Trabajos sociales, que no gratuitos, ni sin ánimo de ganancia. Que no es lo mismo ánimo de ganancia, tanto económica como colectiva, grupal, que el ánimo de lucro. La gira del lucro indecente no la inventó Juanito Podrido, sino que es algo más viejo que el andar a pie.

Por cierto, que me gusta escuchar radio onda, más que la radio cibernética. Está bien: si no hay más remedio, como en el caso de radios como esta que vengo a presentar: 'Desde el pie' se llama. Y lo encontré a través de Ágora tv. Comienza ahora a las dos de la tarde, doce en la Argentina. Vamos a ver qué tal. Pero me gusta saber que la radio onda pueda seguir emitiendo, porque no todo el mundo tiene acceso a Internet. Yo, en algún momento, dejaré de tener acceso a Internet. 

Tampoco es que me vaya a llevar una radio, cuando salga al camino, pero puede ser que sí. Ya sé que hoy también el teléfono móvil tiene conexión con radio. No es novedad. Pero a mí me gusta pensar que todavía se sigue contando con aquellas personas que no quieren, por diversas razones, o no pueden, estar al día. Estar al toque tecnológico. Debo a André el hecho de haber compuesto mi primer proyecto radiofónico. A André, que me enseñó el funcionamiento, así por arriba, de cómo iba el tinglado para emitir. No obstante, son muchas más las personas del Colectivo Opaí, da Terra de Trasancos, o Ferrol, a quienes agradezco la posibilidad. Ya no lo tengo, el programa, pero sin duda, para mí supuso todo un espaldarazo en mi camino. Y siempre, siempre, recordaré que ha sido emitido por las ondas hertzianas, esas que tanto adoro,  que tanta compañía pueden llegar a hacer, en momentos difíciles..y qué momentos no son difíciles!

Y veo que o Pequeno Monstro ten unha compaña fiminina no programa. Gran y agradable novedad. Hoy llega más nítida, la señal, porque viene el viento del norte. Un viento frío, fresco al Sol. La mañana es auténticamente especial. También es la visión del que mira. Aunque, todo hay que decirlo, se lucha mucho, personalmente hablando, contra la malaria. Sí: y es que uno tiene que hacer todo lo posible. Hablan, en Divertimento para Pequenos Monstros, de Radio Klara. Cómo no recordar estos últimos tiempos, en Valencia, desde donde se emite esta radio, que es pionera, y cumple treinta años en las ondas comunitarias. Fueron tres o cuatro meses muy intensos, de mucha acción, también. Conocí el funcionamiento de las asambles quince eme en Manises, y también participé en las asambles centrales en Valencia ciudad. No puedo olvidar, tampoco, aquella noche, previas las elecciones, en que nos agolpamos en el porche de entrada del ayuntamiento, porque llovía a dios dar. Y yo que pensaba que ahí no llovía, que eso era cosa de Galicia. Sí. Y una leche, como dijo el sindicalista.

Ya está preparado el matecito. Iba a poner el programa argentino, pero me quedé escuchando a André y Ana, porque están hablando del naval, que es algo que también nos pasa por estos días, aquí en Fene, Ferrol y toda la Terra de TrasancosYo me sentí más libre, en Manises, a pesar de todo. Porque, durante mis comparecencias, y aparte de que no me conocían, podía ir de un lado a otro. Aquí también tengo libertad. De momento, no me inmiscuí demasiado en temas organizativos en muchos colectivos. Sí participé en casi todos los que hubo hasta la fecha, bueno, en los momentos en que me dispuse, y salí al exterior. No me relacioné a nivel galego, o sea, yendo a Compostela, ni nada de esto. Y he comenzado a acudir a las marchas, manifestaciones y demás, hace unos años, cuando integré un comité de base del Frente Amplio, aquí en nuestra zona. Esa fue mi primera gran experiencia. Y no podía ser menos. Con Uruguay, a la cabeza. Después, seguí mi camino. Porque todo tiene su tiempo. Hasta llegar al quince eme de Ferrol; antes, breve pero intenso también, la CNT. Así que puedo decir que estoy preparado para afrontar la gran movida que vendrá. Porque, como cantaban los Ñaoa Ñaoa: se viene la malaria... ñaoa ñaoa".

Ferrol, 11 de febrero de 2012. 

 (Tirado do blog: hablaralto de Diego).

Imaxe: https://www.facebook.com/fotos.ferrol

5 de setembro de 2012

En apoio a Javier Gallego e Carne Cruda [exRadio 3]




En apoio ao programa de Radio 3, Carne Cruda
Nacho Escartín Lasierra
"Recuerdo que me llamaron un jueves de Radio3. Inesperada solicitud de un programa que empezaba. Se iba a llamar “Carne Cruda” y comenzaba ese mismo día. El motivo de la llamada era que estábamos por Zaragoza con Enric Durán. Lo habíamos invitado para las jornadas “Podemos vivir sin capitalismo”. Las montamos como Caracol Zaragoza, red de personas por la autonomía zapatista. Enric tenía amplia repercusión mediática, por sus expropiaciones a los bancos, cuando todavía empezaba a ser masiva la crítica a la usura, desahucios, rescates y demás.

De primeras, transmití mis dudas a la chica que me llamó. Me sorprendía la llamada, ya que que no es habitual que un medio “convencional” llame a un colectivo anticapitalista para ofrecerle sus micros. Y encima se llamaba “Carne cruda”, ¡menudo nombre! Ella me explicó la idea del progama, que íbamos a ser libres en expresar lo que nos apeteciera, que nos llamaban porque querían entrevistar a Enric y también a algunas personas más, entre ellas yo mismo, para plantear si podemos vivir sin capitalismo y aprender del decrecimiento. Aceptamos.

Al día siguiente, el viernes 2 de octubre de 2009, nos metimos Enric y yo en uno de los estudios de Radio Nacional de España en Zaragoza. Al otro lado del teléfono, un periodista al que no conocíamos Javier Gallego, el conductor de “Carne Cruda”, el nuevo espacio en la radio pública. La entrevista en si fue interesante y suficiente para transmitir algunos conceptos distintos: decrecimiento, alternativas o cooperativismo. Me hace gracia reescuchar esa grabación, porque me presenté a través de mi risa. Salimos bastante contentos de ahí, las preguntas fueron acertadas, el periodista tenía verdadero interés en el tema y además nos animó con músicas

A partir de ese día, mientras miraba la hora para salir del curro, cocinaba o comía (según épocas), fuí fiel a la escucha de “Carne Cruda”. Durante estos casi 3 años, he escuchado muchas de las emisiones del programa. Algunas de las que no he podido sintonizar en directo, las he degustado a través de sus podcast, accesibles a través de internet. Os invito a escucharlas. Merecen la pena.

Llevo toda la vida escuchando radio. Me encanta. Recuerdo escuchar el transistor de mis padres mientras desayunábamos para ir al colegio. De la radio del autobus escolar hasta la escuela. De cuando llegó la radio en el walkman. De los programas musicales. Del descubrimiento de las radios libres. De la radio en internet. Radio por la mañana, al despertar, en el curro, en la cocina, en el baño, por las tardes, al acostarme.

Desde junio de 2000 dinamizo La enredadera, programa semanal en Radio Topo. Me gusta escuchar la radio y también crearla, pensar contenidos, entrevistar, poner música, compartir reflexiones, ocurrencias, críticas y propuestas. Me gusta el proyecto de Radio Topo: autogestionado, sin jefes, sin publicidad ni subvenciones, basado en el asamblearismo, la solidaridad y el apoyo mutuo. Me gusta escuchar programas de radios libres. De radios cercanas o de cualquier otro lugar del planeta, gracias a los podcasts. Pero no solo escucho radios libres. No soy de los que escucha cotidianamente radios ultraderechistas o apisonadoras del pensamiento crítico. Aún dentro del sistema, en la radio pública, te encuentras espacios sugerentes. En RNE, sin ir más lejos, hay unos cuantos.

De todos, “Carne Cruda” ha sido para mí referente e inspiración. Referente, porque ha sabido armonizar distintos temas culturales, políticos, artísticos y sociales, alternando temas muy cañeros con especiales musicales deliciosos. E inspiración por el buen hacer de Javier Gallego en la dirección del programa, con sus arengas, entrevistas y dinamismo. Además, ha sabido arroparse de un grupo de colaboradores que han hecho del programa un espacio ameno y variopinto.

Ahora me vienen a la mente la entrevista a Albert Pla, las mordaces cápsulas informativas de Santiago Alba Rico, las marchas de los mineros, el descubrimiento de Silvia Pérez Cruz, las últimas palabras de Chavela Vargas, los debates sobre energía, la música en vivo de grupos bailongos.

Hoy Javier Gallego ha anunciado en un precioso texto, sincero y directo, como nos tiene acostumbrados que la nueva dirección de Radio3 y RNE le acaba de despedir y, con él, acaban con “Carne Cruda”.

Con “Carne Cruda” se llevan al programa de más audiencia de la radio pública, a dos días de comenzar la nueva temporada. Un programa relativamente barato, con pocos sueldos y muchas colaboraciones. Un espacio sugerente, que fomenta los valores que deberían prevalecer y fomentarse en una sociedad que merezca la pena.
Desgraciadamente, parece que los actuales gerifaltes por estas tierras quieren una sociedad triste, acrítica, enferma y cruda. Pero sin “Carne Cruda”.

En poco tiempo, se han activado diversos movimientos por las redes sociales para “Salvar Carne Cruda”. Podéis seguir por ahí los acontecimientos. ¡Larga vida a “Carne Cruda”!"

Nacho Escartín Lasierra - rebelion.org

4 de novembro de 2009

Radio Galega, a rádio roubada.

No interesante blog Caranza free opiniom de Lupe Ces, atopamos esta interesante e completa análise sobre a actual Radio Galega, radio pública de Galiza. Este vos é:

Roubárom-nos a rádio pública galega. Asaltárom-na e ferida de morte, dérom-lhe o tiro de graça coa nova grelha. Som @s de sempre. Os mentiráns e censuradores que ao longo dos governos presididos por Fraga Iribarne, ocultárom e restringírom informaçom, escorados ao lado do poder, esquecendo a vocaçom de serviço público e objectividade e pluralidade informativa e formativa que compete a umha rádio pública. Som os mesmos nomes, encabezados polo inesquecível Xusto López Carril, condutor durante a era Fraga dos informativos da manhá; María Xosé Rodríguez, sempiterna protagonista dos magassines, ou Tino Santiago, malabarista da mentira e a subxectividade informativa ao serviço do poder. Som os mesmos nomes, as mesmas idéias, o mesmo provincianismo, a mesma radio de segunda que nom merecemos.

Nom poderiam ser outros nomes, porque as xefas volvem ser as mesmas. Rosa Vilas Nuñez, desde o ano 1989 na RTVG, já foi subdiretora de informativos cos governos do PP até o 2005, agora ascendida a diretora da TVG. E Rosa Martínez Rivada nova diretora da Radio Galega, ainda que velha servidora dos interesses do PP nos médios públicos. Leva na Radio Galega desde 1986, foi subdiretora cos anteriores governos do PP.

Como é que estas pessoas nom tenhem que responder pola censura coa que forom cúmplices durante tantos anos? Como é que estas pessoas volvem colher o espaço público como se os três anos e medio no que respiramos nas ondas um pouco de liberdade, fossem só um espelhismo, um sonho. A realidade volve a ser a sombra da caverna (...)

Podes seguir o artículo íntegro aquí: Caranza free opiniom

2 de novembro de 2009

Papaqueixada total no X Papagrelo de Monfero.

O pasado sábado 31 de outubro de 2009 puidemos disfrutar dun dos mellores festivais ao ár libre na Galiza dos últimos tempos. Acompañados dunha estupenda temperatura (en pleno outono), acudimos a Monfero ao X Papagrelo (GreloFolk) .

Aló, fomos testemuñas da homenaxe que se lle tributou aos Papaqueixos, grupo formado na Coruña en 1993, un dos "artificieiros" do rock bravú.

Estes, participarón no mítimo disco Unión Bravú co tema "Matías o morcego", mais pasaron á historia galaica pola edición no ano 1999 do álbum “A lóxica aplastante do comité de propaganda, con 18 cancións con letras desenfadadas e cheas de troula ("Sito Miñanco ¡¡¡preso político!!!") e festa por un tubo.

Dez anos despois da mencionada "Lóxica aplastante...", os Papaqueiros xuntaronse de novo en Monfero, ao carón do Mosteiro e do cemiterio (en pleno Samaín), acompañados no cenario polos membros de grupos da nova hornada galega coma: Os Cuchufellos, Ultrakans, Banda Potenkim e os Tres Trebóns (inda que por aló andaban tambén integrantes dos memorábeis Jarbanzo Negro).

Os pequenos e pequenas monstros tiramos unha fotos para inmortalizar tamaña "papaqueixada". Ficades con elas.

Fai Boomm!! neste enlaze para velas en tamaño natural: Papaqueixo!

5 de setembro de 2009

A voltas cos conceitos libre e comunitario.

Dando unha volta polos interneses do senhor, atopei esta interesante reflexión sobre as radios libres e comunitarias. Forma parte dun dos comentarios dun lector anónimo que suscitou un artículo publicado polo portal galego Vieiros hai algo máis dun ano, ao respeito do conceito de radio libre e comunitaria.

Achei interesante reproducilo (inda que poida que alguén non lle cadre), pois suscita debate e reflexión, cousa que sempre e bon neste mundo dos proxectos de comunicación alternativa unicamente sometidos ao conceito que cada quen teña por "libre e comunitario".

Atoparedes a información completa e orixinal neste enlace: Enlace!!!

Pequen@s monstros, ficades con esta reflexión anónima. De desexardes podedes seguir a comentar deixando a vosa propia opinión no apartado "comentarios" ao pé desta entrada.

Iso de “RADIOS LIBRES” Como todo “depende” se é verdadeira esa condición. Nalgúns CASOS son certamente libres duns intereses por que simplemente responden a outros NON COMUNITARIOS. De tal xeito que o mellor sería definilas como “LIBRES DESTES INTERESES”. Pero firmemente comprometidas a impor a grupos con intereses tan innobles como os que pretenden competir.

Non basta con dicir que somos libres, senón demostralo. Existen medios comunitarios e non é nada difícil identificalos. Os seus creadores son coñecidos pola poboación e non aparecen da noite para a mañá. Adoitan expresarse en termos de neutralidade Independentemente que teñan a súa ideoloxía, as súas portas están abertas a todas as formas de pensamento, pero destacando que non é o tema político o predominante. Non se desgarran as vestiduras defendendo a tal ou cal líder nacional ou estranxeiro, ou defendendo as políticas de tal ou cal goberno. A súa razón de ser é a COMUNIDADE. De feito, o máis común é que teñan un financiamiento tan escuálido que practicamente os fai vivir no bordo do precipicio e dificilmente saben se poderán saír mañá.

Pódese empezar a dubidar desa condición liberdade, cando os contidos comunitarios pasan a un segundo plano e nótase que unha tendencia política de calquera cor é promocionada de forma dominante ou total. Iso si, todo dise en nome da comunidade, pero a realidade non é esa. Tamén se pode dubidar desa condición cando estas emisoras proliferan como fungos. Inician as súas actividades da noite para a mañá durante períodos de eleccións e as súas instalacións sitúanse en edificacións públicas, ou seus membros son activistas políticos ou relacionados con estes directa ou indirectamente. Isto último é o mais común. E non é difícil descubrilo.
De feito, hai que ser suspicaz xa que é común bautizar a moitos medios e organizacións con nomes rimbombantes, honorables e que para nada locen como comprometidos.

Pero resulta que se o escoita, lector ou televidente furga no asunto atopa claras conexións cos centros de poder ou os que pretenden acceder a el.
Nestes tempos da información proliferaron medios radiais, televisivos e escritos que pregoan aos catro ventos que responden a un sincero sentimento comunitario. Adoitan enarborar bandeiras de xustiza social. Falan do medio ambiente, das agresións ás mulleres, nenos. Din defender aos traballadores e os excluídos. A súa frase preferida é "xustiza social" E por suposto de forma máis ou menos discreta. Sinalan que certos líderes ou pensamento político seguen esta liña de pensamento. É dicir o xogo do bo e o malo. Pero son incapaces de sinalar estes mesmos desmáns cando eses líderes ou forma de política exercen o poder.

É posible que nas súas orixes a neutralidade informativa fose o seu obxectivo pero os avatares do tempo e os intereses particulares fixeron que cambiasen a ruta. Iso si. Pretenden seguirse chamando comunitarios (...)

2 de agosto de 2009

A linguaxe na radio.

Xa de volta das nosas ferias, atopei este artículo publicado polo xornal estatal El País no vrao de 1980, donde atopamos dúas visións ben diversas sobre como debe ser a linguaxe radiofónica: a visión dos locutores da Radio Juventud e da Radio 3 do momento e a dos "consagrados" dos mass-media.

Con ele vos deixo, non se antes comentarvos que en breves colgaremos as crónicas (e afotos) das nosas andanzas polas edicións de 2009 do Ollin Kan de Vila do Conde e no FMM de Sines, ademáis doutras paradas ben fermosas.

El lenguaje en la radio.

El País, 01/07/1980

"El pasado fin de semana, Radio Juventud dedicó dos horas y media en directo del espacio Alternativas que dirigen Elena Lobo y Agustín Galán, a un debate sobre la radio.Fernando Díaz Plaja manifestó, en la primera parte, dedicada al lenguaje radiofónico, que el nivel de los locutores españoles es aceptable. Tanto el señor Díaz Plaja como Javier Sádaba y la crítica Rosa María Olivares pusieron de manifiesto que la sencillez del lenguaje convoca. a una audiencia más amplia, pero que es rechazable llevar el lenguaje de la «calle» a la radio, debido a la influencia que este medio ejerce sobre los oyentes. Rosa María Olivares dijo que no es el lenguaje «de calle» la causa de que los jóvenes sintonicen con las emisoras de frecuencia modulada (FM), sino su programación musical.

Joaquín Prat, en la segunda par te del programa, dijo que las emisoras de FM podrían ser la escuela para los locutores de onda media que la radio atrae cada vez más a la audiencia «culta,», y opinó, coincidiendo con Carmen Pérez de Lama, que el nivel de los locutores españoles es bastante bajo. José Luis Pecker dijo que hoy es mucho más difícil ser popular, a causa del boom de la radio. Luis del Olmo manifestó que el éxito de Protagonistas se debe a que diariamente él y su equipo se esfuerzan en ofrecer un programa de calidad e interés y se opuso a la utilización del lenguaje «de calle».

Rafael Abitbol, por Onda Dos; Paco Pérez Brian, por Búho Musical; Federico Volpini, por Os fastuosos guateques, y Antonio Peiró, por Radio Tres expusieron que la audiencia joven se acercó a la radio gracias al lenguaje y música de las FM. Federico Volpini añadió que la participación de los oyentes a través del teléfono es neresaria porque «la radio es de todos». Los nuevos valores de las FM defendieron el lenguaje joven y «de calle», que supone un enriquecimiento del léxico real.

Ernesto Pérez de Lama, director de Radio Juventud; Fulgencio Sánchez, director de Radio España; Sebastián Valentín Pardo director de Radio Popular, y Basilio Gassén, jefe de programas de la SER, opinaron que la libertad de expresión en la radio es similar a la de la prensa y superior a la que existe en Televisión. Los responsables de estas emisoras, unánimemente, manifestaron que la publicidad, única fuente de financiación de sus programas, no condiciona la objetividad de la inforrnación. Indicaron que era necesario reforzar la escasez de plantillas en las emisoras e incorporar a nuevos profesionales de la facultad de Ciencias de la Información. Fulgencio Sánchez hizo hincapié en que la FM debe programar, además de música, diarios orales, reportajes, tribunas libres y otros programas informativos y de opinión."

21 de xaneiro de 2009

O músico brasileiro Guinga, agredido por un policia no aeroporto de Barajas.

Na páxina dos amigos e amigas de Mapamundi, atopamos esta nova que pensamos se debe amplificar para que non lle volva pasar a ninguén, nunca máis.

Reproducimos esta nova que nos causou consternación, xa non só pola personaxe e a súa relevancia dentro da música brasileira e internacional, senón polo terribel feito de que un axente da Policía, que en teoría debería traballar para axudar ao cidadán, convértese nun agresor daquel ao que debería axudar.

E asáltanos unha terribel inquedanza: cantos cidadáns anónimos do mundo sofriron isto ou cousas peores, sen que chegue ao noso coñecemento?

O compositor e guitarrista brasileiro Carlos Althier Lemos Escobar, coñecido popularmente como Guinga e famoso por varios éxitos da chamada Música Popular Brasileira (MPB), acusou a un policía español de telo agredido por un incidente no aeroporto madrileño de Barajas.

Guinga, que dixo sufrir a agresión o pasado sábado, fixo a denuncia en declaracións publicadas hoxe polo sitio en internet do diario O Día.

O compositor, de 60 anos e autor de clásicos da MPB como "Bolero de Satá", asegurou que un policía español rompeulle dous dentes dunha puñada.

Segundo o guitarrista, a agresión tivo lugar cando presentou unha queixa polo roubo do seu abrigo no equipo de raios X do aeroporto e logo de tres días de intentos frustrados de regresar a Brasil debido a problemas no aeroporto de Barajas.

"Coloquei na esteira do aparello as miñas dúas mochilas, os zapatos e o abrigo con 400 euros e 200 reais, o pasaporte, as chaves de casa e a billetera con todos os documentos. Quedeime esperando e o abrigo non apareceu", afirmou o músico nas súas declaracións a O Día.

O compositor, que é neto de español, dixo que cualificou de irresponsabeis aos axentes, que lle dixeron que a denuncia tiña que presentala ante a embaixada de Brasil en Madrid.

"Reclamei co policía e díxenlle que non era un problema para reclamar na embaixada, que eu acababa de ser roubado e el non fixo nada para axudarme", engadiu.

Asegurou que tras pedir a axuda doutros axentes, igualmente sen resultados, acudiu ata o posto da policía no aeroporto para reclamar e que a única resposta foi que sen pasaporte non podería viaxar.

"De novo dixéronme que acudise á embaixada brasileira. Cando me din conta, xa estaban empurrándome para sacarme do posto e un policía déume unha puñada", dixo.

"Sentín dous dentes caendo. Saín destruído por dentro: sen diñeiro, sen pasaporte, sen dentes e humillado", agregou.

Guinga asegurou que pouco despois atopou o abrigo tirado nun tanque de lixo do aeroporto co pasaporte pero sen o diñeiro, o que lle permitiu viaxar.

Nas súas declaracións ao xornal brasileiro O Día, o compositor dixo que pasou dificultades durante os tres días que tivo que permanecer en Madrid por problemas co tráfico aéreo.
Fonte : EFE



Últimas noticias!!!!. España lo niega: pincha aquí.

8 de xaneiro de 2009

De sementes e colleitas [Subcomandante Marcos].



Extracto da intervención do Subcomandante Marcos, na sesión matutina do 4 de xaneiro de 2009, dentro do Festival Mundial da Digna Rabia, Chiapas (México).

Adaptación ao galego: André, Pequeno Monstro.

**
De Sementes e colleitas.

"Tal vez o que vou dicir non veña ao caso do que é o tema central desta mesa, ou tal vez si.

Hai dous días, o mesmo no que a nosa palabra referiuse á violencia, a inefable Condoleezza Rice, funcionaria do goberno norteamericano, declarou que o que estaba pasando en Gaza era culpa dos palestinos, pola súa natureza violenta.

Os ríos subterráneos que percorren o mundo poden cambiar de xeografía, pero entoan o mesmo canto.

E o que agora escoitamos é de guerra e de pena.

Non moi lonxe de aquí, nun lugar chamado Gaza, en Palestina, no medio Oriente, aquí á beira, un exército fortemente armado e adestrado, o do goberno de Israel, continúa o seu avance de morte e destrución.

Os pasos que seguiu son, ata agora, os dunha guerra militar clásica de conquista: primeiro un bombardeo intenso e masivo para destruír puntos militares "neurálxicos" (así lles din os manuais militares) e para "abrandar" as fortificaciones de resistencia; despois o férreo control sobre a información: todo o que se escoite e vexa "no mundo exterior", é dicir, externo ao teatro de operacións, debe ser seleccionado con criterios militares; agora lume intenso de artillería sobre a infantería inimiga para protexer o avance das tropas a novas posicións; despois será o cerco e sitio para debilitar á guarnición inimiga; despois o asalto que conquiste a posición aniquilando ao inimigo, despois a "limpeza" dos probables "niños de resistencia".

O manual militar de guerra moderna, con algunhas variacións e agregados, está sendo seguido paso a paso polas forzas militares invasoras.

Nós non sabemos moito disto e, é seguro, hai especialistas sobre o chamado conflito no medio Oriente, pero desde este recuncho algo temos que dicir:

Segundo as fotos das axencias noticiosas, os puntos "neurálxicos" destruídos pola aviación do goberno de Israel son casas habitación, chozas, edificios civís. Non vimos ningún bunker, nin cuartel ou aeroporto militar, ou batería de canóns, entre o destruído. Entón nós, desculpen a nosa ignorancia, pensamos que ou os artilleiros dos avións teñen mala puntería ou en Gaza non existen tales puntos militares "neurálxicos".

Non temos a honra de coñecer Palestina, pero nós supomos que nesas casas, chozas e edificios habitaba xente, homes, mulleres, nenos e anciáns, e non soldados.

Tampouco vimos fortificaciones de resistencia, só cascallos.

Vimos, si, o ata agora van esforzo de cerco informativo e aos distintos gobernos do mundo dubidando entre facerse patos ou aplaudir a invasión, e unha ONU, xa inútil desde fai tempo, sacando mornos boletíns de prensa.

Pero esperen. Ocórresenos agora que, tal vez, para o goberno de Israel eses homes, mulleres, nenos e anciáns son soldados inimigos e, como talles, as chozas, casas e edificios onde habitan son cuarteis que hai que destruír.

Entón seguramente os lumes de artillería que esta madrugada caían sobre Gaza eran para protexer deses homes, mulleres, nenos e anciáns o avance da infantería do exército de Israel.

E a guarnición inimiga á que queren debilitar co cerco e sitio que se está tendendo ao redor de Gaza non é outra cousa que a poboación palestina que aí vive. E que o asalto buscará aniquilar a esa poboazón. E que calquera home, muller, neno ou ancián que logre escapar, escondéndose, do asalto previsiblemente sanguento, será logo "cazado" para que a limpeza complétese e o mando militar ao mando da operación poida reportar aos seus superiores "completamos a misión".

Desculpen de novo a nosa ignorancia, tal vez o que estamos dicindo non veña, en efecto, ao caso, ou cousa, segundo. E que en lugar de estar repudiando e condenando o crime en curso, como indíxenas e como guerreiros que somos, deberiamos estar discutindo e tomando posición na discusión sobre si "sionismo" ou "antisemitismo", ou que no principio foron as bombas de Hamas.

Tal vez o noso pensamento é moi sinxelo, e fáltannos os matices e anotacións tan necesarios sempre nas análises pero, para nós, nós, zapatistas, en Gaza hai un exército profesional asasinando a unha poboación indefensa.

Quen que é abaixo e á esquerda pode permanecer calado? Serve dicir algo? Deteñen algunha bomba os nosos berros? A nosa palabra, salva a vida dalgún neno palestino?

Nós pensamos que si serve, que tal vez non deteñamos unha bomba nin a nosa palabra convértase nun escudo blindado que evite que esa bala calibre 5.56 mm ou 9 mm, coas letras "IMI" (Industria Militar Israelí) gravadas na base do cartucho, chegue ao peito dunha nena ou un neno, porque tal vez a nosa palabra logre unirse a outras en México e o mundo e tal vez primeiro convértase en marmullo, logo en voz alta, e despois nun berro que escoiten en Gaza.

Non sabemos vostedes, pero nós e nós, zapatistas do EZLN, sabemos o importante que é, no medio da destrución e a morte, escoitar unhas verbas de alento.

Non se como explicalo, pero resulta que si, que as palabras de lonxe tal vez non alcanzan a deter unha bomba, pero son coma se abrísese unha greta na negra habitación da morte e unha lucecita coásese.

Polo demais, pasará o que de seu vai pasar. O goberno de Israel declarará que lle propinou un severo golpe ao terrorismo, ocultaralle ao seu pobo a magnitude da masacre, os grandes produtores de armamento obterían un respiro económico para afrontar a crise e "a opinión pública mundial", ese ente maleable e sempre a modo, volteará a mirar a outro lado.

Pero non só. Tamén vai pasar que o pobo Palestino vai resistir e a sobrevivir e a seguir loitando, e a seguir tendo a simpatía de abaixo pola súa causa.

E, tal vez, un neno ou unha nena de Gaza sobrevivan tamén. Tal vez crezan e, con eles, a coraxe, a indignación, a rabia. Tal vez fáganse soldados ou milicianos dalgún dos grupos que loitan en Palestina. Tal vez enfróntese combatendo a Israel. Tal vez fágao disparando un fusil. Tal vez inmolándose cun cinto de cartuchos de dinamita ao redor da súa cintura.

E entón, alá arriba, escribirán sobre a natureza violenta dos palestinos e farán declaracións condenando esa violencia e volverase a discutir se sionismo ou antisemitismo.

E entón ninguén preguntará quen sementou o que se cultiva.

Polos homes, mulleres, nenos e anciáns do Exército Zapatista de Liberación Nacional."

Subcomandante Insurxente Marcos.

**

Pequenas e pequenos monstr@s, nós tambén somos palestinian@s!!!.

Escoitade o audio das verbas do zapatista Subcomandante Marcos:

Descargar o audio

Texto e audio editados polo Pequeno Monstro, tirados de: www.enlacezapatista.ezln.org.mx
Outra info interesante: www.alsurdelriobravo.blogspot.com
Video: GZ Videos, Solidariedade com o povo palestiniano desde a Galiza.

15 de decembro de 2008

Marca Branca, os Netlabels e Creative Commons da Rádio Zero (Lisboa) agora na Rádio FilispiM.

Marca Branca, programa da Rádio Zero dedicado exclusivamente a edições de netlabels e outros registos sonoros licenciados sob Creative Commons.

Así apresenta R
ute Correia a súa interesante proposta radiofónica que produce dende Rádio Zero (Lisboa), que dende xa mesmo pasa a emitirse tambén ao través da Rádio FilispiM, a libre e comunitaria da Terra de Trasancos que emite dende Ferrol (Galiza).

Recompilamos de seguindo algúns enlaces e outra información para que vaias coñecendo mellor a esta xentiña radioapaixoada da fermosa cidade de Lisboa, da que tanto gostamos os Pequen@s monstros:

Blogue do programa "Marca Branca" realizado na Rádio Zero por Rute Correia: http://www.programamarcabranca.blogspot.com/

Máis novas noutros blogues de Portugal: http://beatsplayfree.blogspot.com/

E na Galiza: http://commonsbaby.blogspot.com/ - http://opaii.blogspot.com

Nestoutro enlace tes unha pila de
afotos d@s colaboradores da Rádio Zero de Lisboa: http://www.flickr.com/photos/radiozero/

Un pouco de
história.
Rádio Zero
naceu no ano 2004. A súa filosofía está resumida neste Manifesto por eles asinado:
A rádio é um meio criativo que fomenta o experimentalismo e o desenvolvimento de obras de arte em formato sonoro. A rádio intervém na sociedade através de conteúdo de cariz comunitário e da promoção de actividades culturais. A rádio assume-se como um meio de acesso do indivíduo à radiodifusão. Sendo apologista da liberdade e criatividade, a rádio dá preferência total ao formato de autor.

Na Rádio Zero traballan de balde, sen outro interés que o amor á rádio libre e creativa, procuran colaboradores e se definen así:

Quem Som.
A Rádio Zero é uma secção autónoma da Associação dos Estudantes do Instituto Superior Técnico (AEIST), sem fins lucrativos e de duração ilimitada. Ambiciona contudo a ser muito mais que isto. Ser mais que um espaço físico, como tantos outros há, em que se transmite o que todos sabem que existe da forma que todos conhecem. A Rádio pretende ser um meio criativo que fomenta o experimentalismo e o desenvolvimento de obras de arte em formato sonoro. Sendo uma Rádio de cariz originalmente universitário, os seus objectivos passam naturalmente por: incentivar os estudantes para o fenómeno da radiodifusão e dar a formação radiofónica aos interessados em fazer rádio, possibilitando-lhes um espaço de criatividade; por contribuir para a formação cívica, cultural e científica dos estudantes e ouvintes através da divulgação informativa e artística; por fomentar a participação dos estudantes do IST na vida activa da escola e da Universidade. Ao longo de dois anos de emissão a Zero desenvolveu-se, tanto como instituição e números, como em maturidade radiofónica. Neste momento é um projecto em crescimento sólido e estruturado, com responsabilidades assumidas perante a comunidade radiofónica portuguesa e europeia. A Rádio Zero não se quer afirmar em alternância, mas sim em alternativa. Quer ocupar um espaço que sente existir, um hiato que clama por uma atitude descomplexada, por uma maneira diferente de estar e encarar a realidade radiofónica.

Rádio Zero, ademáis forma parte dunha rede: a Radia.

A Zero faz também parte da Radia, uma rede europeia de rádios experimentais/rádio arte. A concretizaçõo da rede deu-se em Fevereiro de 2005, e actualmente os parceiros são: Radio Campus-> Bruxelas, Bélgica - Radio Corax-> Halle (Saale), Alemanha - free103point9->Nova Iorque, EUA - Grenouille-> Marselha, França - Kanal 103->Skopje, Macedónia - Lemurie TAZ->Praga, República Checa - ORANGE 94.0-> Viena, Áustria - Resonance104.4fm->Londres, Reino Unido - Tilos Radio->Budapeste, Hungria - Radio Panik-> Bruxelas, Bélgica - Bootlab-> Berlim, Alemanha - SounDart Radio->Dartington, Reino Unido - InterSpace->Sófia, Bulgária - ORF Kunstradio->Viena, Áustria

Dende este pequeno blog, damos a benvida á Rute Correia e a propia Rádio Zero de Lisboa a Rádio Filispim!!!

9 de decembro de 2008

Crónica da viaxe ao FMM de Sines, Portugal. 3ª parte: Ulía a menta.

Atrapados de novo na terceira e última parte da viaxe ao Festival de Músicas do Mundo de Sines, finais de xulho deste case anciá 2008.

A décima edición do FMM de Sines, a uns 160 quilómetros ao sul da Lisboa, foi unha virguería lusa canto a cualidade nas músicas, xeito de fazer, seriedade e profesionalidade.

De fazer unha comparanza cos festivais que há na Galiza, comezaría dicindo que o FMM de Sines non é un macro-botellón. A selección musical é variada, atrevida, o acceso de balde ou non, a cervexa Sagres ou Superbock o arroz caldoso e os cenarios para os concertos cinco: a vila de Porto Cobo, o Centro de Artes de Sines (dentro e fóra), o paseio da praia e o estupenda fortaleza: o Castelo.

Ademáis hai actividades paralelas: seminarios (A Barreira do Som: "Música, cultura e naçao"), exposicións ("Transurbana" de Luis Campos), Cinema ("Migraçoes"), conversas cos artistas e mesmo Ateliês para Crianças.

Canto ao detallismo, presente nos dez días que durou esta décima edición do FMM de Sines, nunca esquecerei que no concerto que deu o grupo paquistanés Faiz Ali Faiz, ulía a menta. Sim, a menta. Alguén da organización pensou que aquel cenario, plagado de músicas que nos levarían ao trance total, prestábase a espertar un sentido máis: o olfato. Na piso do Castelo. que andabamos a pisar, había ben espalladas frescas follas de menta. Non penso que volva a ulir nada igual en festivais (até a undécima edición do Sines, claro ;-).

De for pouco, a nova música galega estivo na pasada e edición do FMM de Sines. O primeiro día do festival, 17 de xulho, tocou Serra-lhe aí!! & Os Rosais, de balde no palco exterior do Centro de Artes de Sines.
Xa o 24 de xulho, no incomparábel marco do Castelo, quedándose co respectábel, tocou Marful co seu espectáculo "Salón de Baile". Na segunda das crónicas que fixemos deste festival (atoparala procurando neste blog), xa vos comentamos o que foi o que dixo Rádio Sines, radio oficial do evento, ao respeito.

Pequenas e pequenos monstros, no video que segue ovimos e vemos á Ugía Pedreira (cantante de Marful) nunha entrevista no propio festival, onde fala entre outras cousas que "criouse nunha taberna, entre homes":



De volta de Sines e Porto Cobo (duas vilas da mesma Freguesía), marchamos cara Lisboa, donde pasamos uns días estupendos. Como lugar de estancia eliximos Cascais, que fica a uns 30 minutos en tren da capital lusa. Moi recomendábel o parque de campismo de Cascais, dos mellores e máis tranquilos que teñamos durmido. Cecais, teña que ver o espírito tranquilo das moitas persoas que aló andan e que ou descansan ou surfear a "salvagem" praia do Guincho. Se tiver que por nota ao camping Orbitur Guincho esta seria un dez, canto a cualidade-prezo en comparanza con outros.

E con todas estas sensacións, aquel ulor a menta, aquelas músicas, aquel arroz, todos eses curmáns meus de Portugal... e a saborosa guinjinha! do largo de Säo Domingos que popularizou un galego na Lisboa chamado Espinheira. Siiiiiiii!!! a guinjinha, invento dun galego, a bebida máis populosa da Lisboa!!!. Non deixes de procurar eses pequenos dispensorios de guinjinha se vas pelos bairros senlleiros da Lisboa. Noooon!!!.

Logo de todo ilo, deixámosvos co último lote de afotos tiradas pelos monstros, esta vez na sempre fascinante Lisboa, mais tambén en
Cacais e Sintra. De todo veredes, até o sito onde dispensan ao camiñante con ese marabilloso brevaxe doce chamado guinjinha e que inventou un galego de Lisboa, pode que antepasado meu.



26 de novembro de 2008

Democracy Now! e Amy Goodman. 2º parte.

Seguindo con Amy Goodman, xornalista creadora e presentadora da canle independente Democracy Now!, lembramos unha situación que tivo que aturar en setembro de 2008 cando foi detida en Saint Paul, Minnesota durante a primeira xornada da Convención Nacional Republicana.

Amy Goodman, protestaba pola detención dos productores da súa canle, Sharif Abdel Kouddous e Nicole Salazar, cando apareceron varios axentes da policía armados até os dentes e leváronlla detida retorcéndolle o brazo.

Estes dous xornalistas da canle Democracy Now!, atopábanse cubrindo as manifestacións de protesta contra a reunión dos republicanos que debe proclamar oficialmente a John McCain, daquela candidato á presidencia dos EEUU.

Os axentes detivéronlles, segun o xerife do condado, por sospeitas de que estivesen "conspirando para organizar disturbios". O certo é que a Goodman leváronlla simplemente por tratar de defender aos seus colaboradores apelando á liberdade de prensa.

Tal e como comentamos nunha das entradas anteriores que podes atopar neste blog, Amy Goodman é unha das xornalistas máis coñecidas e respectada de Estados Unidos. e do mundo. Desde Democracy Now! cualificaron o arresto de ilegal e pediron a reporteiros e cidadáns que chamasen á oficina do alcalde da cidade e do xerif para protestar por esta acción. Finalmente os tres xornalistas foron liberados.

O certo é que ese día non só foron arrestados os xornalistas de Democracy Now!, senón que o foron 280 persoas. Podes ler clicando neste enlace, todos os diálogos -traducidos- que se produciron no momento da detención dos integrantes de Democracy Now! e, de seguido, ver o video que recolle o momento da detención polcial desta intrépida e exemplar xornalista.

Pra findar gostaría recomenda, ademáis do propio sitio oficial de Democracy Now! -> www.democracynow.org, un espazo habilitado por un veciño da comarca que teño achado recentemente na rede, e que vén ser un traballo de compilazón e traduzón dos seus contidos á lingua propia da Galiza: o galego. Podedes curiosear nel clicando neste enlace: Democracia Xa!
(www.democracia-xa.blogspot.com).

Un dos interesantes documentos que compila a enlace galaico made in Trasancos, Democracia Xa!, é o elaborado polo prestixioso xornal Le Monde Diplomatique e titulado: Democracy Now, voz da esquerda, e do que tedes acceso facendo clic no enlace.

Mada máis por hoxe, pequenas e pequenos monstros. A seguir conspirando!

Primeiro Foro Social Galego, do 5 ao 7 de decembro 2008.

QUE É O FORO SOCIAL GALEGO?

O Foro Social Galego (FSGal), que adopta a Carta de Principios do Foro Social Mundial, é un espazo aberto de debate democrático de ideas, de afondamento da reflexión, formulación de propostas, intercambio de experiencias e artellamento de movementos sociais, redes, ongs e outras organizacións da sociedade civil que se opoñen ao neoliberalismo e ao asoballamento das persoas fronte ao capital e que denuncian calquera forma de imperialismo.

O FSGal caracterízase pola súa pluralidade e diversidade, tendo un carácter non confesional, non gubernamental e non partidario. O FSGal non é unha entidade e non pretende ser unha instancia representativa da sociedade civil galega ou mundial.

QUE PRETENDE O FORO SOCIAL GALEGO?

O FSGal quere, tal como proclama o seu lema, Pensar e construir alternativas desde Galiza. Para iso, acolle como obxectivo acadar a confluencia e a visualización de alternativas á globalización neoliberal propostas desde un amplo abano de movementos sociais.

O FSGal quere situar a Galiza dentro da construción dese outro mundo, non só posible senón necesario. O FSGal quere debatir, achegar e formular preguntas. Pero tamén quere abrir camiños para transitar cara un mundo máis xusto, máis solidario, máis respectuoso coa diversidade.

Pero o FSGal quere ir máis aló da celebración dun evento. Quere ser un proceso permanente de debate e de construción de alternativas ao modelo neoliberal.

COMO SERÁ O FSGAL?

O Consello Dinamizador do FSGal, constituído o día 29 de marzo de 2008 en Santiago de Compostela por mandato dunha Asemblea de Movementos Sociais celebrada o 26 de xaneiro de 2008 na Facultade de Xeografía e Historia en Compostela, definiu 4 grandes eixos temáticos de análise, reflexión e debate, a través dos cales encadrar actividades e pensar e construir alternativas desde Galiza:

  1. Modelo económico e límites do crecemento
  2. Soberanía e diversidade fronte a uniformización e imperialismo
  3. Vida e Traballo
  4. Defensa das Liberdades e dos Dereitos Sociais

As diferentes actividades serán autoorganizadas e autoxestionadas polos movementos sociais galegos adheridos ao proceso.

A web do FSGal (http://www.forosocialgalego.org) será o portal onde se vaian comunicando as novidades ao respecto da celebración do FSGal: documentos para o debate; actividades formativas e informativas; etc.

O 5 de decembro haberá un acto de presentación pública do FSGal e no propio desenvolverase un acto de manifestación pública cuxa natureza aínda está por determinar.

ONDE E CANDO VAI SER O FSGAL?

O FSGal terá lugar en Santiago de Compostela entre os días 5, 6 e 7 de decembro de 2008, un mes antes da celebración do Foro Social Mundial que este ano terá lugar en Belém do Prá en Brasil.

COMO PODEMOS PARTICIPAR NO FSGAL?

Desde o Consello Dinamizador do FSGal artelláronse 4 formas de participación:

  1. Sendo membro integrante do Consello Dinamizador do FSGal
  2. Mediante a adhesión ao FSGal
  3. Participando como voluntario na organización do evento
  4. Simplemente, asistindo ás actividades que se ofrecerán no espazo libre de entrada.
Tamén podes participar achegando ideas, propostas, suxestións aos 4 eixos temáticos definidos máis enrriba no Foro de discusión do FSGal.

Pola nosa parte deixámosvos con dous audios que sintetizan todo o antedito.

O primeiro deles é unha cunha producida pola radio irmá da Coruña, CUAC FM, (que R.FilsipiM, completou con outros audios) e ,pra findar, unha entrevista tirada do programa de Rádio FilispiM, Divertimento para Pequen@s Monstros, que lle fixemos a Lupe Ces, integrante da Comisión organizadora do primeiro Foro Social Galego.



24 de novembro de 2008

Amy Goodman galardoada pola súa labor en Democracy Now!

A xornalista estadounidense Amy Goodman foi galardoada por fundar e conducir o programa de noticias de radio e TV Democracy Now! -Democracia Agora!-, co premio Right Livelihood 2008, coñecido tamén coma o Nóbel Alternativo e recibirá o premio no parlamento sueco en decembro de 2008.

Como sabedes, Rádio Filispim, 93.9 FM, inclúe nos
informativos da noite (de 22:00h. á 22:45) o audio en castelán desta outra visión da actualidade dende os propios EEUU.

O programa, Democracy Now!, é un exemplo dun formato innovador no xornalismo político e independente que leva á sociedade voces alternativas á corrente dominante nos medios, "voces que a miúdo son discriminadas", di a Fundación Right Livelihood na súa páxina en Internet.

O que segue é unha entrevista tirada do portal de internet DW-WORLD quen atopou á xornalista no seu departamento en Nova York.

DW-WORLD: Como influenciará este premio o seu traballo?

Amy Goodman: Estou tan emocionada, sinto que é unha gran honra para "Democracy Now!", porque chamará a atención sobre o que é o poder dos medios como forza para a paz e reforza un medio que constrúe pontes entre comunidades, no canto de ser o avogado de quen bombardean esas pontes.

Que é o que a motivou a iniciar Democracy Now!?

Comezamos "Democracy Now!" fai 13 anos no medio doutro ano electoral, en 1996. Agora estamos no 2008 e probablemente ante a máis importante elección da historia de Estados Unidos. A idea era facer escoitar aquelas voces de movementos de base, esa xente cuxas decisións pesan, non a un alto nivel pero os que se están organizando nas súas comunidades, os que son a verdadeira forza social en Estados Unidos e noutros países do mundo.

Nas súas transmisións de onte fixo vostede un comentario crítico sobre a crise financeira e sobre como os grandes bancos e as compañías financeiras necesitan ser rescatadas con diñeiro dos contribuíntes, cando estes non teñen nin voz nin voto nestas decisións, cal cre vostede que é a lección desta crise financeira?

A historia desta crise é a historia do rescate dos máis ricos de Estados Unidos por parte daqueles que non teñen diñeiro, a xente máis pobre, a xente que perdeu as súas casas pola crise inmobiliaria. É esta a xente que tería que ser rescatada, iso demostra quen ten o poder neste país, pero hai unha forza máis poderosa e é a que detentan todos aqueles que actúan unidos na defensa dunha sociedade máis xusta.

Como cre vostede que esta crise afecte as eleccións estadounidenses?

Ambos os candidatos chegaron a un mutuo acordo, ambos reciben millóns de dólares de Wall Street. Ambos teñen asesores que están profundamente inmersos nesta catástrofe global, son parte do motor. Desafortunadamente ningún diferénciase realmente do outro, así que non é unha verdadeira elección entre dous candidatos que ofrezan distintas alternativas para sacar adiante a economía.Que clase de consecuencias cre vostede que teña esta crise a longo prazo en Estados Unidos?

Aqueles que malgastaron millóns de dólares son os que son agora rescatados por xente que traballa duro en todo o país. Temos que botar unha mirada crítica ao noso sistema económico. Como é posible que as regulacións sexan feitas ao carón para que puidésemos chegar ao momento no que estamos agora?. Agora todo depende de como respondan os movementos sociais e a rúa a Wall Street.

O seu programa é traducido ao español e é escoitado de numerosos países en América Latina, en Estados Unidos e en Europa como se explica o éxito do seu programa?

A xente está famenta de voces independentes en todo o mundo. Estamos experimentando unha concentración dos medios en mans duns cantos magnates e a pesar de que hai miles de canles, hai cada vez menos variedade de opinións. Nese sentido "Democracy Now!" é única porque presenta esa gran diversidade de opinións que caracterizan a unha sociedade democrática no canto de ir a ese pequeno círculo que sabe tan pouco sobre moito, que lla pasa explicándonos o que pasa e confúndeno todo. Eu vexo aos medios como unha xigantesca mesa de cociña ao redor da que nos sentamos todos e discutimos as principais noticias do día. Guerra e paz, vida e morte, e se non pode ser así, iso é unha distorsión da sociedade democrática.Amy, hai algo que quixese vostede engadir?

Só me gustaría animar aos seus lectores a sintonizar "Democracy Now!".

Eva Usi
WORLD.DE

6 de novembro de 2008

A radio comunitaria Arxentina FM La Tribu, premiada pola produzón "O corpo son eu".

FM La Tribu é unha radio comunitaria estabelecida en Bos Aires, Arxentina, coma un proxecto colectivo para que o cotiá poida transformar os costumes. Ese costume, a do consumo, a da indiferenza, a da representación, a do espectáculo. Ese costume diario que colaboura coa reprodución. La Tribu é parte das redes creadas polo desexo de construír outros xeitos de vivir.

A radio é unha conversación. Son que se propón relatar a época sen convertela en estatística. O esforzo por evitar o ruído da información que non produce máis que un silencio inmóbil. A radio é a música da resistencia. A radio é imaxinación. A imaxinación é poder.

Como a comunicación non é unha técnica, as ferramentas constrúenas as prácticas. Talleres e encontros para facer os medios de comunicación que desexamos. Para imaxinar unha linguaxe ou fortalecer unha organización. Para multiplicar emisores.

FM La Tribu é integrante de AMARC - Asociación Mundial de Radios Comunitarias- e de ALER -Asociación Latinoamericana de Educación Radiofónica-.

FM La Tribu foros premiad@s recentemente polos organizadores dos Media Awards "Every Human Has Rights", polo traballo radiofónico titulado "O corpo son eu". Unha produzón radial que aborda a problemática do tráfico de mulleres para a explotación sexual na República Arxentina.

O traballo foi seleccionada xunto a outras 30 realizacións gráficas, radiofónicas, audiovisuais e de soporte web, entre 482 traballos recibidos de 108 países.

Media Awards "Every Human Has Rights" é un premio público que sucede no marco do 60 aniversario da Declaración Universal dos Dereitos Humanos.

Os resultados oficiais dos premios foi anunciado logo de decisión dun xurado independente internacional e polo voto do público. O 6 de decembro de 2008 terá lugar o acto da entrega de premios en París.

Podes escoitar a galardonada produzón "O corpo son eu", de FM La Tribu, pulsando o play deste reprodutor:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...